Kom, Blacky, kom!
01/05/2015 - 17:56
Toen oma onlangs héél erg ziek was en nog thuis, brachten we haar een bezoek. Ze stapte met het rolrekje naar de voordeur, deed die langzaam open en wat later konden we binnen. Een uur later ongeveer gingen we weer naar huis. Op dat moment kwam de thuisverpleegster toe. We wisten niet of we het laatste bezoek aan oma brachten, zo ziek was ze.
We wilden nog even afschied van haar nemen. Jammer genoeg paste dat niet in het schema van de thuisverpleging. Met een korte hoofdknik gebood ze oma naar de living te gaan. Het was duidelijk dat oma wist wat ze moest doen, nl. een versnelling of drie hoger schakelen en zich naar de leefruimte reppen. Wég afscheid.
Achteraf is gelukkig alles goed gekomen. Een dag later lag ze in het ziekenhuis, is ze gereanimeerd en nu, een hele tijd later, is ze weer helemaal de oude.
Toch blijft dit beeld vaak nog door mijn hoofd spoken: wat als oma het niet had gehaald? Dan hadden we nooit nog een laatste afscheidsknuffel kunnen geven, omwille van de haast van de thuisverpleging.
Alle begrip voor de thuisverpleging: deze mensen moeten hard werken aan een hels tempo, enkele minuten per patiënt en hop weer weg. Toch was het voor ons héél anders geweest mocht de verpleegster gezegd hebben: "goeienavond mensen, ik zie dat jullie op het punt staan te vertrekken, ik vind het voor jullie héél vervelend dat dit nu juist samenvalt met mijn bezoek, maar wij hebben jammer genoeg zo weinig marge dat ik oma onmiddellijk moet meetrekken naar de living". We zouden haar begrepen hebben, en ook gevoeld hebben dat zij ons had zien staan. Nu bleef ik achter met het gevoel dat oma werd behandeld als een hondje aan een leiband: "kom, Blacky, kom!"