Vliegangst overwinnen
07/07/2015 - 17:44
Vroeger werden angsten weggelachen. Je moest maar niet zo flauw doen. Hoe kon je nu voortdurend denken dat een vliegtuig persé moet neerstorten? Ooit had ik er ook last van. Mijn aller-allereerste vlucht bleek er dan ook een te zijn met luchtzakken van hier tot in Rome. Letterlijk om de vijftien minuten plots én diep naar beneden vallen. Mijn definitie van vliegen was dan ook: “razend gevaarlijk”. Een oude bus met vleugels, waarbij ik maar niet begreep hoe die in de lucht kon blijven hangen.
Jaren later volgde ik een cursus "vliegangst overwinnen". De drang om de wereld te ontdekken hielp me vooruit. Een knappe piloot legde ons, angstigen uit hoe die “bak” – hun benaming voor een vliegtuig - in de lucht blijft hangen. Fysica was nooit mijn beste vak geweest. Dat bleek al een groot stuk van mijn vliegangst te verklaren. Ik had gewoon wat technische uitleg nodig! Een psychologe legde ons uit hoe we de eigen angst konden voeden of doen wegebben. En tenslotte werden we uiteraard verplicht om te vliegen, want geef toe, theoretisch is vliegen absoluut niet moeilijk. We vlogen naar Marseille en terug. Tijdens de heenvlucht vroeg de piloot aan de medepassagiers om ons een beetje te ontzien. Niet met onze angsten te lachen. Op die manier maakte hij ons probleem bespreekbaar. En begrepen de anderen ook dat wij wél en zij niet in de cockpit mochten.
Op de terugweg waren we eufoor. Het was ons gelukt, zonder enige vorm van angst. Het uitzicht vanuit de cockpit was prachtig!
Tenslotte kregen we de boodschap dat we binnen de drie maanden opnieuw moesten vliegen. Drie maand later nam ik de cursus nog even door, de fysica was ik alweer vergeten. Ik was enorm teleurgesteld dat ik niet opnieuw eufoor in het vliegtuig zat. Toch nog klamme handen, dju. En géén psycholoog in de buurt. Maar wat bleek? Stilletjes aan ebde de angst inderdaad weg en durfde ik zowel op de eerste als op de laatste rij als in het midden als aan de kant te gaan zitten (allemaal zaken die ik voordien onder controle wilde houden onder het motto “waar heb ik nu het meest kans om te overleven?"). Telkens had ik ook bij wijze van spreken mijn testament gemaakt.
De veiligheidsinstructies ken ik ondertussen, de belletjes (vroeger voor mij het signaal dat we de maskers zouden moeten opzetten) hoor ik niet meer en het eten dat ik vroeger niet binnen kreeg smaakt me nu.
Waarom dit verhaal in het kader van klantgericht werken? Voor mij is dit een mooi voorbeeld van hoe een bedrijf klantgericht kan werken: je wéét als bedrijf dat je product voor de klant een probleem kan inhouden (vliegangst) en je helpt die klant er zelf ook weer vanaf, door een cursus “vliegangst overwinnen” te organiseren. Meer hoeft het niet te zijn!