Inbraakpreventie eindigt met een open voordeur
03/02/2015 - 17:30
Briefje in de bus. De politie heeft vastgesteld dat het slot van mijn voordeur te ver uitsteekt en dat ik het best vervang door een nieuw slot. Zo gezegd, zo gedaan, dit klusje ken ik, niets moeilijks aan. Ik ga naar de slotenmaker een beetje verderop en vraag of hij me een cylinder kan verkopen die maximum zoveel cm lang is.
Dat kan, zegt de man, maar nog beter zou je een veiligheidsslot plaatsen, met 2 staven die recht door het slot gaan, dan kan het slot echt nooit worden stukgemaakt door inbrekers. “Maar dan heb je wel een slot nodig met twee gaten in, waar die staven doorheen kunnen”, zegt de man. Oesje, dat weet ik niet. “Hoe oud is je slot”, vraagt de man. “Een jaar of twee schat ik”. Dan zal het zeker al zo’n nieuw soort veiligheidsslot zijn, besluit hij. “Ok”, zeg ik, “dan zal ik dat kopen”. “Maar stel nu dat het toch nog een oud type zou zijn, mag ik dan dit slot – ongeopend uiteraard – komen ruilen voor het andere type ?” Eigenlijk stel ik die vraag uit voorzorg, want waar kan je nu tegenwoordig ongeopende zaken met ticket niét ruilen ? Toch blijkt dat hier zo te zijn. “Nee, dat kan niet. Als het zo zit, dat je niet zeker bent van je zaak, haal dan maar thuis het slot uit, breng dat mee naar hier en dan zal ik kijken welk type je moet hebben”. “Mijnheer, maar dan staat mijn voordeur zo lang open, dat kan toch niet ?” “Ja mevrouw, dat is dan jammer, maar aangekochte goederen nemen wij niet terug”. Als hij ziet dat ik dan maar de portemonnee sluit en besluit om weg te gaan zegt hij “Allé, als uitzondering kan ik dat misschien dan toch voor één keer toestaan”. Nu weet ik dat in deze winkel verschillende mensen werken, dus wil ik toch wel zeker zijn dat ik hem de volgende keer tref en niet zijn collega, die dan misschien toch weer de strakke regel toepast. “Geen probleem, ik ben hier elke dag”. Maar ik wéét dat hij er soms niet is. “Bent u er morgen” ? “Nee, morgen ben ik er niet”. Waarmee ik mijn onrust jammer genoeg bevestigd zie. Met andere woorden, had ik dit niet gevraagd, dan had ik morgen al een probleem gehad …
Ik kom al jaren in deze winkel, enkel en alleen omdat hij dichtbij is. Ik heb er al vaak een niet-pluisgevoel gehad. Af en toe werd ik er wél goed bediend. Ik besluit de zaak te verlaten, de auto te nemen en het slot te gaan kopen in een andere winkel (zie blogverhaal “2 vergissingen …”). Achteraf gezien helemaal de moeite waard !
Verloren zaak? Bijna wel!
Actieplan 1: zich aanpassen aan servicelevels van de concurrentie
Actieplan 2: in de schoenen van de klant gaan staan en zijn probleem helpen oplossen